 |
| Bergoglio e Ratzinger - Deretos lìberos |
Su 23 de martzu de su 2013, a ora de mesudie, Jorge Bergoglio lassat sa domo de Santa Marta e movet in elicòteru dae Vaticanu conca a Castrum Gandulphi, sa comuna latziale in ue s’agatat sa residèntzia istadiale pontifìtzia. Lu faghet cun una punna pretzisa e particulare comente particulare fiat s’ocasione chi aiat cunsentidu s’eletzione sua: addobiare a Joseph Ratzinger a pustis e a cajone de su Grandu refudu suo. In s’istòria de s’ùnicu Istadu teocràticu reconnotu in su mundu, s’eventu - faeddamus de sa rinùntzia a su ministèriu pedrinu, a sa càrriga duncas de pìscamu romanu - fiat acontèssidu àteras sete bias, leende in cunsideru petzi sos casos in ue b’at proas seguras e tzircustantziadas frunidas dae su Vaticanu. Sas rinùntzias de Clemente, de Pontzianu, de Sirvèriu, de Beneitu IX, de Gregòriu VI, de Tzelestinu V e de Gregòriu XII. Nemos, intre custos pabas renuntziatàrios, aiat però retzidu sa bìsita de su sutzessore suo.
