 |
| Deretos lìberos URL imàgine |
Su 24 de freàrgiu de su 1990 si rendeit a su mundu de sos prus, Sandro Pertini, partigianu, sotzialista e òmine de grandu vàllia polìtica e morale.«Non bi podet àere libertade sena giustìtzia sotziale, comente non bi podet àere giustìtzia sotziale sena libertade», costumaiat a repìtere sena timòria de nch’infadare a nemos, cara a sos giornalistas, cantu li pregontaiant ite sensu tenneret pro issu a èssere sotzialista. Òmine intreu, francu e rispetosu, si siddiat petzi cara a unu faeddu, in ue si l’erpilaiat sa carena, artziaiat sa boghe de unas cantas tacas e nche perdiat belle totu s’assentu suo sàbiu e echilibradu: fascismu. Pro nche sejare in ue acabbaiat s’òmine e in ue cumintzaiat su polìticu antifascista, b'at unos cantos faeddos chi agiuant a cumprèndere. Bi los aiat dedicados - mancari pàrgiat unu paradossu - Indro Montanelli: «No est pretzisu a èssere sotzialistas pro istimare a Pertini. Cale si siat cosa issu nàrgiat o fatzat, tenet su nuscu lèbiu de su sabone, de s’onestade e de sa sintzeridade».
