21/05/17

Giru de Itàlia: pensende cun sa conca de Aru

de Maurìtziu Sale

Deretos gazettadellosport


Amus unu curridore, in Sardigna, chi como a dolu mannu est sètzidu cara a sa televisione. Abbaidende sa cursa chi no at pòdidu cùrrere e isgranende rosàrios angenos.  Mùsculos longos, nervosos, in intro a ancas de zenteruja. E coro mannu. Coro de trau muscadu.
Sunt petzi unas cantas calidades de su nostru. Calidades chi si collint a intro de unu talentu sena pares in Sardigna. E no in logu nostru ebbia, in ue sas traditziones non connoschent istòria, nessi no  a pedales, ma in Itàlia, in Europa e in su restu de su mundu. E su de chentu giros, su chi moviat dae s’Alighera pro nche cròmpere a sechischìllia fintzas a Casteddu, no l’at curtu. No at pòdidu. Non bi fiat, molinende petorros e serrende àidos aversàrios. Sa sorte no at chertu. E passèntzia. At a èssere pro un’àtera bia. Pro unu  venidore chi, bi l’auguramus, siat semper prus lugorosu e dignu.


Erèntzia de un’arte chi, tecnologia o mancu, agiudos mustrencos o mancu, sìngiat a tacas fundudas s’ànima de sos amantiosos. Issu sa trempa nche la giughet in intro. Non b’at puntu in susu chi non nche bàrighet a primu. Non b’at cùcuru chi l’ispantet. In sa de duas chidas de su Giru  - in ue, ammentemus, non b’at galu perunu binchidore italianu – cara a sa televisione o a cale si siat àteru udreddu futurìsticu, Fàbiu Aru est marchende cada resurtadu, cada traguardu, cada curridore. E eris, in sa tapa famada de Oropa, sa de Marco Pantani, nch’at lùghidu s’aversàriu deretu suo de duos annos a oe, in Ispagna; su chi chi li daiat matana, su chi fiat chirchende de nche li leare sa classìfica dae manos: Tom Dumoulin. Su chi at fatu eris s’olandesu, binchende sa tapa, no est cosa pro totus.  At imbertu 460 watt (in pràtica 6,5 pro cada chilu de pesu suo!), barighende·nche sa trempa de sos ùrtimos 500 metros “a una roda”, comente si costumat a nàrrere in ambiente tziclìsticu. Leende·nche·li  15 segundos a un’iscaladore che a Nairo Quintana, su colombianu cun sas alas, e mandighende·si·nche 1700 metros de dislivellu s’ora! 

Un’impresa chi at pesadu prus de una duda e pregontas bàrgias. Comente est chi podet, un’òmine de cronòmetru, unu passista artu unu metru e 86, pigare sas trempas cun sa lebiesa de Dumoulin? Semus in su campu de sas ipòtesis, ma podet èssere chi Fàbiu Aru siat graminende pregontas de custa genia. Chie at a pòdere bìnchere contra a unu machinàriu gasi bene ordimingiadu, sende chi tenet fintzas sa tapa a cronòmetru de Monza pro sighire a crèschere su vantàgiu? O at a èssere mègius a nche lu lassare fuire e a pensare a unu giassigheddu de onore intre sos primos deghe? A bìdere istemus. Sa carrera est galu aberta e, isetende a Fàbiu peri sos montes de Frantza, lu lassamus como istudiende sos cuncurrentes. Baddu chi nos proet sos chircos in su mese de trìulas. A tempus prus.