Sa Gazeta naschet dae unu disafiu e dae una timòria. Ambos orìginant
dae - e contra sunt a - su tempus chi, die cun die, che male
mandigadore, est minetzende sa limba nostra. Disafiu contra a chie
nche la cheret morta, contra a chie pensat galu chi in sardu non si
potzat iscrìrere de cada cosa e timòria chi bi reventant. Sas
acontèssidas in su mundu sunt a beru medas e su malu est a las contare.
Ischimus chi su terrinu in ue semus carchende pee est prus chi no
iscadriadu e chi non semper amus a ghetare su passu in logu firmu. Ma
finas in logu de suludra, in ue s'arriscu de lassinare at a èssere
semper biu e presente, amus a parare fronte. Sa cussèntzia b'est e nos
at a ghiare finas cando su pee si nos at a fuire, agiudende·nos a nos
nche pesare e a sighire su caminu, conca a dae in antis.
Sa punna pro nche cròmpere a su traguardu nos imponet sacrifìtziu e rechinta foras de mesura. Su corpus de redatzione est a su mìnimu pro unu giornale chi bisat a essire cada die. Su disafiu nch'est duncas fintzas inoghe. E pro su chi pertocat sa cantidade, nos semus duncas ressinnados a unu resurtadu pòberu. Pòberu, ma non mìseru. E amus a chircare duncas de cumpensare su letore cun unu produtu de calidade. Su nostru no est unu giornale fundadu subra de sos iscàndalos, ne unu giornale de parte o de partidos, fintzas si su sentidu nostru tenet unu caràtere dislindadu chi at a essire a pìgiu in cada pensamentu. Semus cun sos dèbiles, cun sos ùrtimos, cun sa veridade, cun sa tolleràntzia e cun s'echilìbriu dèghidu chi cada faina informativa diat dèvere punnare a fraigare.
Chie at a èssere su letore nostru? Galu no lu podimus ischire. Ma ischimus chie no at a èssere. No at a èssere chie chircat in unu giornale petzi su trùbulu, s'iscàndalu, sa cuntierra: sas polìticas - bonas o malas -, sos assàchios e sos mortores in logu nostru, los amus a registrare, ma no ant a èssere antepostos mai a una crisi internatzionale o a sas acontèssidas polìticas mundiales chi potzant in carchi manera influire subra de su restu de su mundu. No at a èssere chie pensat chi una rete marcada dae Sau siat prus de importu de sa malesaura de sos Curdos o de su disacatu de sos disterrados. No at a èssere chie creet chi a brigare in contu de limba potzat èssere prus profetosu chi no a l'iscrìere, a l'impreare, a la pònnere a frutu.
Como su letore at a pensare chi cun totu custu trunca-trunca, cun totu custu ischìrria-ischìrria, non b'at a abarrare prus nemos a nos lèghere. Podet èssere. Est un'arriscu chi nos amus postu in contu. Ma s'istima chi l'amus a sa limba nostra, a sa veridade, a sas acontèssidas de su mundu, nos at a sighire a impuntzare a iscrìere, ca est cussa sa punna nostra.
Bene bènnidu siat cada letore. Bene bènnidu chie nos at a istimare e chie nos at a criticare. Bene bènnidu fintzas chie at a intrare petzi pro chircare si b'at cosa male posta o si b'at faddinas o faeddos non cunformes. Bene bènnidos sos cussìgios, sas crìticas e fintzas sos tzascos befulanos. Ma naramus deretu chi nono a sas ingiùrgias, a sas ofesas in donu o de badas. Agiudade·nos a crèschere sinnalende·nos sas fartas, sos puntos dèbiles e sas pràticas de megioru.
Pro su chi pertocat sa manera nostra de valutare e de praticare un'informatzione obietiva e de nche sejare sa làcana neta cun su cummentu o cun su pàrrere - chi sunt sas garantzias ùnicas de s'impartzialidade - non cherimus agiùnghere àteru ca, dae como in susu, at a èssere suta sos ogros de su letore. Giùighe ùnicu e cumpetente a sententziare. Non bi nd'at duncas, messàgios de bandire. Petzi una cosa li naramus a su letore nostru: custu giornale non tenet perunu mere e mancu nois nde semus meres. Petzi su letore podet àere custu privilègiu, semper chi lu chèrgiat. E nois bi lu donamus cun totu su coro.
Mamàliu Pibesa