 |
| Nùgoro. Campu Iscola: allenamentos |
Su critèriu l'ant istabilèssidu, in su 1913, sos de sa Federatzione Internatzionale, pro chi su pùblicu poderet sighire sa fase finale, in su retilìniu de arrivu, dae manu manca a manu dereta. Una mirada prus cumbeniosa pro sos otzidentales chi leghent e iscrient movende dae manca a dereta. In antis sos atletas curriant in unu sensu o in s'àteru sena diferèntzia peruna, cunforma a sos disinnos de su comitadu chi fiat organizende s'eventu. In sas primas Olimpìades, in su 1896 in Atene, pro nàrrere, aiant curtu in sensu oràriu.
B'at però finas àteras teorias e ipòtesis pro su chi pertocat su sèberu definitivu anti-oràriu. Unos cantos sustenent chi custa trassa giuet a su coro chi, sende chi est postu a manu manca, diat pompare mègius su sàmbene. Àteros sustenent chi s'atleta bortende a manu manca tèngiat un'echilìbriu prus firmu, a dae chi diat impreare pro contra-bilantzare sa fortza tzentrìfuga su bratzu deretu, su prus forte in sa majoria de sas pessones. Sos inglesos, diferentzialistas e umoristas famados, nos dant imbetzes s'acrarimentu prus curiosu: sende chi sos atletas devent cùrrere contra a su Tempus, est lògicu chi lu devant fàghere in sensu opostu a su de su relògiu.
