Su “No” est majoria. Sos tzitadinos de
s'istadu italianu, dae banda de unas cantas prospetivas polìticas
diferentes, ant naradu chi sa riforma costitutzionale aprovada dae su Parlamentu no est cosa bona. In Sardigna sos eletores no ant collidu s'apellu
de Pìgliaru narende·li chi non fiat credìbile cando naraiat chi sas dispositziones noas non
podiant menguare s'autonomia sarda. Su datu sardu nche bàrigat finamentas
su de sas àteras regiones e custu lu dêt àere cumpresu finamentas
Bustianu Cumpostu chi, finas a s'ùrtimu naraiat de non pigare parte a sa
“cramada italiana”. Chie at pèrdidu in Sardigna, prus chi no in Itàlia,
est craru, duncas. Ma chie est chi at bìnchidu?
Maninchedda “de cumbata
e de guvernu” no lu costoit su gosu: in pare cun un'istocada a sos
giornales sardos («depent mudare pedde») at naradu chi «in Sardigna b'at
logu a tales chi s'indipendentismu democràticu, europeista e pluralista
fràighet un'iscenàriu polìticu diferente dae s'ischema italianu». Sa
punna est sa de su partidu de sa natzione sarda. E duncas, cunforma a
s'ischema de sa Giunta ite at a fàghere?
Chie imbetzes, dae sa ghia de
unu giornale si nch'est andadu, est a nàrrere Anthony Muroni, faeddat de
«suitzìdiu polìticu» de unu presidente chi no l'at postu mente («Apo
proadu a l'abèrrere sos ogros pro meses e meses»): «Custu votu – at
annantu – tenet unu sentidu polìticu chi non podet abarrare sena
cunsighèntzias».
Duncas nen sos cussigeris internos, nen sos esternos,
ant cumbìnchidu a Pìgliaru. Chi s'asse de sa polìtica si nche siat
tramudende intre su Màrghine e sa Pranàrgia? A bìdere istemus su cando.
E mescamente su comente.
